การที่พวกหมอตระกูล ส. (อันที่จริงในภาพใหญ่รวมถึงภาคประชาสังคม) ถูกถล่มกลับ สาเหตุหลักมาจากคุณสมคบรัฐประหารล้มล้างประชาธิปไตย
เพราะหนึ่ง รัฐประหารปลุกอำนาจรัฐราชการเทคโนแครต ที่ต้องการควบคุมทุกอย่างเบ็ดเสร็จ ไม่เห็นความสำคัญของการมีส่วนร่วม อำนาจตัดสินใจของประชาชน การกระจายอำนาจ ตลอดจนสวัสดิการสังคมแบบ 30 บาท
ทหาร รัฐราชการ ไม่อยากให้มี 30 บาทหรอก ทำไมรัฐต้องรับภาระดูแลรักษาฟรี แค่รักษาข้าราชการก็พอแล้ว เพราะข้าราชการคือข้าของแผ่นดิน
สอง คุณปลุกพลังคนชั้นกลางอนุรักษ์นิยม คนชั้นนำ คนมั่งมี ที่นอกจากไม่เห็นความสำคัญของการมีส่วนร่วม การต่อสู้เรียกร้องต่างๆ ของประชาชน (สลิ่มไม่เดือดร้อนกับ พรบ.ชุมนุมสาธารณะ ขณะที่พวก NGO ที่เคยร่วมม็อบพันธมิตรกลับเดือดร้อน) ในแง่ของการลดความเหลื่อมล้ำ สลิ่มจะมองว่าเป็น "ความเมตตา" แต่ใม่ใช่ "สิทธิ" เช่น 30 บาทคือการที่ทักษิณเอาเงิน "ภาษีกู" ไปหาเสียงให้คนจนเครียดกินเหล้ารักษาฟรี
นี่คือความผิดร้ายแรงของแก๊งประชาสังคมที่สมคบรัฐประหาร โดยหวังว่าตัวเองจะได้ร่วมใช้อำนาจ ได้ผลักดัน "สิ่งดีๆ" แต่ครั้งนี้ต่างจากปี 49 ที่พวกเขายังพอมีสิทธิมีเสียง ครั้งนี้รัฐทหารรวบอำนาจเบ็ดเสร็จและไม่ฟังใคร ปัญหาป่าไม้ที่ดินเขื่อนโรงไฟฟ้า ฯลฯ ทหารไม่ได้สนใจว่าใครเป่านกหวีดหรือไม่ เรื่อง 30 บาทและนโยบายสุขภาพก็เช่นกัน สุดท้าย พวกหมอณรงค์-ประชาคมสาธารณสุขจึงหัวเราะทีหลังดังกว่า
บางคนอาจถามว่าทำไมโกรธเกลียดพวก "คนดี" ที่ไปสมคบร่วมมือรัฐประหารนัก ทหารก็ยึดอำนาจอย่างสงบ ทำให้บ้านเมืองเรียบร้อย แค่ยึดอำนาจจากนักการเมือง
เหรอครับ แล้วที่ชาวบ้านต้องติดคุกระนาว (รวมกันเป็นพันๆ ปีแล้วมั้ง) ถูกจับ ถูกดำเนินคดีใต้กฎอัยการศึกใต้ ม.44 (แบบขว้างระเบิดลูกเดียวติดคุกเกือบร้อย) หรือผู้รักประชาธิปไตยต้องหลบลี้หนีภัยไปจำนวนมาก ในขณะที่รสนา สารี ไปลอยหน้าลอยตาเป็น สปช.นี่ ยังจะ "ให้อภัย" กันได้หรือ