รำลึกครบรอบสองปีค่ำวันนี้ เหตุปะทะที่สนามราชมังคลา

พิชิต ลิขิตกิจสมบูรณ์

รำลึกครบรอบสองปีค่ำวันนี้ เหตุปะทะที่สนามราชมังคลา

เย็นวันนั้น ราว 17น.เศษ ผมเดินทางไปถึงถนนหน้าประตูทางเข้าสนามกีฬา เห็นนศ.รามกลุ่มใหญ่แห่กันมาปิดทางเข้า ผมจึงเข้าประตูมาก่อนถูกปิดเพียงเล็กน้อย ผมเดินไปในบริเวณชุมนุมของคนเสื้อแดงในสนาม ไปนั่งที่เต๊นท์หลังเวที ตกค่ำ แกนนำก็ผลัดกันขึ้นปราศรัย มีคนพามวลชนที่ถูกตีหัว ถูกทำร้ายมาที่เต๊นท์มาเล่าให้แกนนำฟัง

ผมออกมาดูเหตุการณ์ตรงประตูใหญ่ พบว่า ตำรวจได้ย้ายเข้ามาหลังประตูและนั่งกับพื้นแล้ว เอารั้วเหล็กมากั้นตรงประตูการ์ดนปช.ไปหาท่อนไม้มาแจกกันเตรียมไว้ ด้านนอกบนถนนมืดมาก ฝ่ายนั้นยิงปืนและขว้างระเบิดเสียงปังๆ ตูมๆ ดังสนั่นเป็นระยะ บรรยากาศตึงเครียดมาก ผมคุยกับการ์ด จึงทราบว่า มวลชนถูกทำร้ายหลายสิบคน บางคนสาหัสมาก มวลชนที่อยู่รอบนอกสนามเริ่มตื่นตกใจกลัว บางคนยอมเสี่ยงอันตรายออกประตูใหญ่ด้านหน้า อีกส่วนหนึ่งพยายามออกประตูด้านหลัง แต่พอ 4 ทุ่ม ทางออกด้านหลังก็ถูกปิด มวลชนข้างในสนามยังไม่รู้เรื่อง แกนนำบนเวทียังคงดำเนินกิจกรรมไปตามปกติ

ผมสังเกตว่า ตำรวจตรงประตูใหญ่มีราว 30 นาย แต่ละคนมีแค่โล่กับกระบองเหน็บเอวเท่านั้น ตำรวจมีสีหน้าไม่ดีอย่างมากเพราะเห็นชัดว่า ฝ่ายนั้นมีหลายสิบคน มีทั้งมีด ปืน ระเบิด ถ้าบุกเข้ามา ทั้งการ์ดนปช.และตำรวจคงต้องนองเลือดอย่างแน่นอน ผมโทรมือถือไปถาม xxx ว่า มวลชนมาชุมนุม 5-6 หมื่นคนเพื่อหนุนรัฐบาลยิ่งลักษณ์ แต่ให้ตำรวจมาดูแลแค่ 30 นายเท่านั้นเหรอ แล้วก็ให้พกแต่กระบอง? ทางนั้นตอบว่า YYY สั่งห้ามตำรวจพกอาวุธและห้ามใช้กำลังอย่างเด็ดขาด

ผมบอก xxx ว่า ตำรวจ 30 คนเฝ้าได้แค่ประตูใหญ่ด้านหน้า ทางโน้นจะส่งกำลังตำรวจมาเพิ่มได้ไหม สักหนึ่งกองร้อย xxx ตอบว่า กำลังตำรวจไม่พอ เพราะต้องไปเฝ้าทำเนียบรัฐบาล ผมถามอีกว่า แล้วจะให้ทางนี้ทำไง? xxx ตอบว่า จะหาทางประสานทางโน้นดูอีกที ให้ใจเย็น ๆ

พอดีราวห้าทุ่ม ประตูหลังเปิดชั่วคราว ผมเดินออกมา ลุยเดินไปตามตรอกเปลี่ยวมืดๆ เกือบหนึ่งชั่วโมง เจอมอไซค์รับจ้าง เลยซ้อนท้ายเขามาออกถนนศรีนครินทร์ แล้วขึ้นแท็กซี่กลับถึงบ้านราวตีหนึ่ง รีบเปิดเฟซบุ๊ค โพสต์เล่าเหตุการณ์ข้างต้นแล้วเข้านอน แต่นอนไม่หลับเลยเพราะคับแค้นใจมาก

เช้ารุ่งขึ้น ทราบข่าวว่า แกนนำได้ประกาศยุติการชุมนุมกะทันหัน ผมโทรถาม xxx อีกที ทางนั้นบอกว่า YYY ขอให้แกนนำยุติการชุมนุมทันทีเพราะรัฐบาลไม่สามารถดูแลความปลอดภัยให้ได้ ตั้งแต่เช้าถึงบ่าย มวลชนกระเสือกกระสนออกจากสนามกีฬา ทั้งผู้หญิง คนแก่ เด็กเล็ก หอบหิ้วกันอย่างน่าสังเวชทั้งรถ ทั้งคน ทิ้งไว้ข้างหลังคือคนเจ็บคนตายรวมหลายสิบราย

ต่อมา ผมดูภาพคนเสียชีวิตจึงรู้ว่า การ์ด นปช.ที่ผมคุยด้วยคืนนั้นได้ถูกยิงเสียชีวิตในตอนเช้าวันต่อมาตรงประตูใหญ่นั้นเอง

ระดมมวลชนมาหลายหมื่นคน เอามาต่อรองทางการเมือง พอมีภยันตราย ก็ไม่ยินดี ไม่เต็มใจ ไม่กล้าหาญพอที่จะปกป้องเขาปล่อยให้ถูกทำร้าย กระทืบ ยิง แทง ฟัน แล้วนิ่งดูดายเพียงเพราะเกรงว่า การออกหน้ามาปกป้องดูแลเขาเหล่านี้จะ “บานปลาย” จนเป็นอันตรายลามมาถึงตัวเอง เหตุการณ์แบบเดียวกันนี้เกิดขึ้นซ้ำอีกในวันเลือกตั้ง 2 กุมภา 2558 (ที่ปชช.ออกมาใช้สิทธิ์เพื่อปกป้องรัฐบาล แล้วถูกกระทืบโดยไม่มีจนท.ดูแล) และเกิดซ้ำอีกในการชุมนุมที่ถนนอักษะ (ซึ่งจบลงด้วยรัฐประหาร)

(ภาพสุดท้ายที่ผมถ่ายได้ก่อนเดินออกมา)